Odrobinę historii
Weronika Sherborne, żyjąca w latach 1922-1990, z wykształcenia była nauczycielką wychowywania fizycznego i fizjoterapeutką. Studiowała w kolegium Wychowania Fizycznego w Bedford. Potem podjęła pracę jako terapeutka ruchu, a także pracę z osobami niepełnosprawnymi intelektualnie. To zainspirowało ją do wykorzystania swojego doświadczenia zawodowego i stworzenia własnego systemu ćwiczeń.
Założenia Metody Ruchu Rozwijającego
Ćwiczenia W. Sherborne znane są także pod nazwą Developmental Movement, czyli Ruch Rozwijający, co wyraża główną ideę tej metody, którą jest posługiwanie się ruchem jako narzędziem wspomagającym rozwój psychoruchowy dziecka i terapię zaburzeń tego rozwoju. Opracowany przez Sherborne system ćwiczeń wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka zaspokajanych w kontakcie z dorosłymi, czyli z tzw. baraszkowania, które pojawia się u każdego zdrowego dziecka we wczesnym dzieciństwie w kontakcie z rodzicami.
Normalna aktywność ruchowa człowieka, wykonywane przez niego czynności ruchowe są uwarunkowane świadomością własnego ciała i własnej tożsamości. Człowiek musi zatem odczuwać swoje ciało i jego części, musi mieć poczucie własnego ja. Udział w ćwiczeniach W. Sherborne ma na celu stworzyć dziecku okazję do poznania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia własnej siły, sprawności i możliwości ruchowych. Ponieważ dzięki temu zaczyna ono mieć zaufanie do siebie, zyskuje też poczucie bezpieczeństwa. Podczas ćwiczeń ruchowych dziecko poznaje przestrzeń, w której się znajduje, przestaje być ona dla niego groźna. W ten sposób dziecko staje się bardziej aktywne, przejawia większą inicjatywę, może być twórcze.
Ćwiczenia stosowane w metodzie Weroniki Sherborne
W swoim programie ćwiczeń ruchowych Sherborne wyróżnia następujące grupy ćwiczeń wspomagających rozwój dziecka:
a) ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała;
b) ćwiczenia pomagające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa;
c) ćwiczenia ułatwiające nawiązywanie kontaktu i współpracy z partnerem;
d) ćwiczenia twórcze.
Ćwiczenia te mogą być wykonywane zarówno jako ćwiczenia indywidualne z jednym dzieckiem, zajęcia w parach lub zajęcia grupowe dla większej liczby osób.
Przykładowe ćwiczenia
- „Tapczan” – dorosły kładzie się na wznak, dziecko kładzie się na dorosłym;
- „Paczka” – dziecko lub dorosły zwija się w „paczkę”, czyli kłębek. Druga osoba usiłuje rozwiązywać „paczkę” tzn. rozprostować nogi i ręce osoby zwiniętej w kłębek;
- „Skała” – jedna osoba klęka na kolanach, podpierając się rękami. Dziecko usiłuje przewrócić skałę;
- „Tunel” – osoby w szeregu klęczą na kolanach, podpierając się rękami – powstaje „tunel”, pod którym przechodzą dzieci;
- „Pociąg” – wszyscy siedzą blisko siebie w rzędzie, odpychając się od podłogi rękoma poruszają pociąg do przodu, jedna osoba popycha do przodu drugą;
… i wiele innych ciekawych ćwiczeń…
Jest dużo publikacji traktujących o Metodzie Ruchu Rozwijającego na rynku, jedną z nich jest książka Sherborne W. „Ruch rozwijający dla dzieci” z 1997 r.
Na zdjęciach grupa „Misie” z Wychowawczynią Panią Katarzyną Milczanowską podczas zajęć z wykorzystaniem Metody Ruchu Rozwijającego.
Opracowała:
Justyna Kucharska