„Definicją dramy mogłoby być po prostu ćwiczenie życia.”
Brian Way
„Podstawą dramy jest fikcyjna, wyobrażeniowa sytuacja, która powstaje, gdy kilka osób we wspólnej przestrzeni przedstawia coś, co nie jest w danym czasie obecne, używając jako środków wyrazu swoich ciał i głosów.”
Krystyna Pankowska
„W dramie trzeba wczuć się w postać, być, działać a nie grać.”
Anna Dziedzic
DRAMA to metoda nauczania i wychowania sprzyjająca wszechstronnemu rozwojowi uczniów i przygotowująca ich do odgrywania ról społecznych w zmieniającej się rzeczywistości. Dzięki odwoływaniu się do indywidualności każdej jednostki ludzkiej sprzyja wydobywaniu i rozwijaniu najbardziej pożądanych cech osobowości człowieka. Rozwija samodzielność w myśleniu i kreatywność zarówno uczniów, jak i prowadzącego zajęcia, kształci umiejętność nawiązywania dialogu, a także aktywność emocjonalną, pozwala samodzielnie dochodzić do wiedzy.
Pojęcie „drama” pochodzi od greckiego słowa „drao” – działam, usiłuję. Sama metoda zaś ma początek jeszcze przed I wojną światową, kiedy to Calldwel Cook wprowadził w szkole w Cambridge „gry sceniczne”. Metoda ta rozwijała się dalej we Francji i w Anglii. W latach 40-tych XX wieku Peter Slade wprowadził dramę do szkół (chciał by drama była osobnym przedmiotem). Jego kontynuatorem był Brian Way (koncepcja wykorzystania 5 zmysłów).
Zalety i wartości tej metody i jej technik można mnożyć. Jest to metoda, która:
- aktywizuje dziecko,
- wyzwala jego kreatywność, twórcze myślenie, wyobraźnię,
- rozwija osobowość,
- buduje świadomość siebie, swojego ciała i realcji z innymi,
- integeruje z grupą,
- relaksuje,
- wzmacnia koncentrację,
- uczy podejmowania decyzji w różnych sytuacjach,
- uczy wyrażania emocji nie tylko poprzez słowa, ale także gesty, mimikę, ogólnie mowę ciała,
- uczy aktywnego słuchania, empatii, a także asertywności,
- rozwija słownictwo dziecka,
- pomaga rozwiązywać konflikty
- i wiele, wiele innych…
Jak pisze Anna Dziedzic, propagatorka tej metody w Polsce:
„Drama uczy samodzielności myślenia i działania, aktywności i otwartości, rozwija emocje, wyobraźnię i fantazję, także elokwencję i plastykę ciała, wyrabia umiejętności współżycia i pracy w grupie.”
Ponadto „Budzi wyobraźnię, zmusza do poszukiwań twórczych, wyzwala indywidualne możliwości każdego człowieka.”
W metodzie dramy można wyróżnić wiele różnorodnych technik, gdyż jest to metoda odpowiednia dla osób w każdym wieku. W przedszkolu najbardziej przydatne okazać się mogą:
- wchodzenie w role
- scenka dramowa
- inscenizacja
- pantomima
- ćwiczenia wykorzystujące zmysły do rozwijania wyobraźni
- żywy obraz, obraz bez ruchu
- rzeźba
W naszym przedszkolu wykorzystujemy różne techniki dramy podczas codziennych zajęć z dziećmi. Na zdjęciach poniżej scenki pantomimiczne odegrane przez grupę 3, 4-latków „Pszczółki” podczas zajęć dopołudniowych z Panią Jolantą Żmudą.
Dzieci zostały podzielone na grupy. Każda z grup losowała scenkę do odegrania i wychodziła za drzwi wraz z panią, by umówić się, jak zostanie ona przedstawiona. Następnie dzieci odgrywały scenkę pantomimiczną na temat zabaw zimiowych, a pozostałe przedszkolaki miały za zadanie ogadnąć, jaka aktywność zimowa jest prezentowana.
Losowanie scenki do odegrania
Budowanie igloo i drzemka w nim
Lepienie kulek ze śniegu i rzucanie nimi
Lepienie bałwana
Jazda na łyżwach
Zjeżdżanie na sankach
Literatura na temat metody dramy:
- Dziedzic, J. Pichalska, E. Świderska, Drama na lekcjach języka polskiego, WSiP, Warszawa 1992
- Way, Drama w wychowaniu dzieci i młodzieży, WSiP, Warszawa 1990
Opracowała:
Justyna Kucharska